روزنامه نگار نوشيروان: روزنامه های آمریکا سِکشِن اخبار اقتصادی خودرا به یک صفحه کاهش دادند ـ نتیجه ای که 7 دهه پیش یک خبرنگار تازه کار ایرانی به آن رسیده بود

(6/13/2022)
روزنامه های آمریکا سِکشِن اخبار اقتصادی خودرا به یک صفحه کاهش دادند ـ نتیجه ای که 7 دهه پیش یک خبرنگار تازه کار ایرانی به آن رسیده بود
نظر سنجی های وقت از مخاطبان آمریکایی روزنامه ها نشان داده بود که درصد مخاطبان سِکشِن (لایی) اقتصادی (بیزنس) از 38 درصد در دهه 1990 به کمتر از هفت درصد در یک سال گذشته (8/4 درصد در پنج ماه سال 2009) کاهش یافته بود. این مخاطبان در پاسخ به پرسش «تلفن سِنتر» های بنگاههای حرفه ای سنجش نظرات گفته بودند که مطالب و اخبار «بیزنس سکشن» عموما برپایه منافع اقتصادی منبع خبر و مصاحبه شونده بوده و باعث گمراهی آنان شده و تحت تاثیر همین اخبار و نظرات بود که پس انداز خودرا در خرید سهام و مستغلات و ... از دست داده و لذا چشم دیدن چنین مطالبی را ندارند. طبق گزارش های منتشره، درصد بینندگان شبکه تلویزیونی سی ـ ان بی سی (ان بی سی اقتصادی) نیز به همین دلیل کاهش یافته بود زیرا که در پی چند سقوط بورس ها و ... در آن سال، مخاطبان اعتماد خودرا به درستی و بی طرفانه بودن اخبار اقتصادی ازدست داده بودند که به جای رفتن خبرنگار به صحنه و تحقیق عینی، عمدتا اینترنتی و تلفنی تهیه می شدند!. رسانه های آمریکا که به دلیل یکنواخت بودن مطالب (اصطلاحا رونوشت برابر با اصل) مورد انتقاد مخاطبان قرارگرفته بودند؛ خبرنگاران را در اتاق خبر از کاپی کردن اخبار اینترنتی ـ ايميلي و دريافتي هاي فاکسي منع کرده و این کاررا در اختیار نویسندگان ستادی (نشسته) هر میز قرار داده و به خبرنگاران اخطارکرده اند که باید تنها در محل (حوزه کار خود) در جستجوی خبر باشند و تنظیم خبر باید کامل و همه جانبه باشد و برای مخاطب جای سئوال باقی نگذارد. بايد سابقه (بَک گراوند) نويسي شده باشد. نتیجه ای را که بنگاههای سنجش افکار آمریکا در سال 2009 به دست آورده بودند؛ نگارندهِ این مطلب (نوشیروان کیهانی زاده مؤلف اين تاريخ آنلاين) در سال 1957 (سال 1336 هجری خورشیدی) پس از یک سال خبرنگار ميز اخبار و مطالب اقتصادی روزنامه اطلاعات بودن به دست آورده بود و آن را در جلسه هفتگی شورای نویسنگان این روزنامه در اَمُرداد 1336 مطرح ساخته و از این میز (ميز اخبار اقتصادي روزنامه) کنار رفته و پس از مدتی دستیار سردبیر بودن، خبرنگار ميز شهری (اصطلاحا؛ حوادث ـ اخبار و مطالب پلیسی و قضایی) آن روزنامه شده بود که در این سمت تماس او با مردم بود، نَه مقامات و اصحاب پول و سوداگران. اظهارات و یافت های وی (نگارنده) در آن جلسه (امُرداد 1356) که در دفتر شورا ضبط است درست همین حقایقی بود که آمریکاییان (پس از گذشت بيش از نیم قرن) به آن پی بردند. در آن زمان «حمید مشهور» منشی جلسات شورای نویسندگان روزنامه اطلاعات بود. «کیهانی زاده» در طول یک سال عضویت در میز اقتصادی روزنامه اطلاعات (که دبیر آن میز، دکتر مهدی بهره مند ـ بعدا از مؤسسان روزنامه آیندگان بود) به چند ابتکار جالب دست زده بود از جمله مراجعه روزانه به اداره ثبت شرکت ها (به مدیریت مهدی نراقی) و رونوشت کردن ثبت شرکت ها و تغییرات آنها در آن روز و سپس تماس تلفنی با مدیرانشان و کسب جزئیات [که عموما اطلاعات نادرست می دادند و گزافه گویی می کردند] و سپس انتشار آنها. در آن زمان شهر تهران بمانند همه شهرهای دنیا دارای دفتر راهنمای تلفن بود که یک مرجع (رِفرنس) است و در قفسه هر کتابخانه عمومی موجود. با مراجعه به 118 نمی توان این کار را کرد زیرا که اصحاب شرکت ها دارای تلفن های متعدد و در آدرس های مختلف هستند و در ایران، کارمند 118 [که گویا در دست یک مؤسسه بازرگانی و غیر دولتی است] بدون داشتن آدرس فرد، تلفن او را نمی دهد (کاری برخلاف اطلاعات تلفن در کشورهای دیگر که همه تلفن های فرد را که علنی باشند و به نام او درج شده باشند می دهند. اگر یک فرد نخواهد تلفنش را بدهند آن را غیر رجیستر = درج نشده اعلام می دارد). یک ابتکار دیگر کیهانی زاده (این نگارنده) در آن زمان، دنبال کردن مزایده و مناقصه های دولتی بود (که در روزنامه رسمی کشور اعلان می شدند) و دنبال کردن قضیه تا واقعی (نه صوری) و مطابق قانون معاملات دولتی انجام شوند و بدون ضرورت چیزی خریده و فروخته نشود و کشف سوء استفاده ها، و نیز تعقیب انتصابات دولتی و تحقیق درباره آنها که پارتی بازی صورت نگرفته و فردِ زیر استانداردِ شرایط انتخاب نشده باشد و .... روزنامه نگار چشم و گوش و نتیجتا زبان مردم، پاسدار قانون اساسی و قوانین موضوعه کشور و نگهبان فرهنگ و اخلاقیات ملت است. اینها تکالیف او هستند و غیر قابل اِهمال و عبور از آنها و اگر نتواند به این تکالیف عمل کند باید از آن پیشه کنار برود.

بازگشت به فهرست مطالب...

این ژورنال را از اول شهريورماه 1390 (اگوست2011) آغاز می کنم در دو بخش؛ یک بخش که مربوط به روز است تحت این عنوان آنچه را که امروز (ذکر تاریخ) برمن گذشت؛ روزنگار و .... بخش دیگر خاطرات گذشته است ـ خاطرات یک روزنامه نگار در طول 55 سال خبرنگاری، دبیری و سردبیری که داستان واقعی، تاریخ و ازجمله تجربه شخصی هستند، جالب و آموزنده. عنوان این بخش خاطرات گذشته و سپس تیتر مطلب مربوط خواهد بود. امید است که این «تجربه حیات» که نگارنده نمی خواهد با او به گور رود فایده بخش باشد.

متن کامل ...